Wiesław Hejno (ur. 1936)
– dramaturg i reżyser spektaklu „Pasja. Misterium Męki Naszego Pana Jezusa Chrystusa” M. de Ghelderode (Teatr Lalki i Aktora w Łomży, 2015).
Od 1955 r. pracuje twórczo nad miejscem i rolą lalki teatralnej na scenie – jako lalkarz i aktor, reżyser i dramaturg, profesor sztuki i pedagog. Został uhonorowany najwyższymi odznaczeniami państwowymi, w tym Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Oficerskim Odrodzenia Polski. Wyreżyserował ponad sto spektakli dla dzieci, młodzieży i dorosłych – w teatrze lalkowym, teatrze dramatycznym, pantomimie i teatrze telewizji; otrzymał wiele nagród, jest laureatem festiwali w Polsce i za granicą. Przez dwadzieścia lat (1981-2001) kierował Wrocławskim Teatrem Lalek, w którym pracował już w 1967 roku jako lalkarz adept, a od 1973 jako reżyser. Jako aktor wystąpił w 60 rolach (w 1968-1972 nawet jako solista w Operetce Dolnośląskiej). Jest twórcą autorskich programów artystycznych i dydaktycznych, organizatorem nowych kierunków studiów i popularyzatorem wychowania przez sztukę. Autor znanej w Polsce i tłumaczonej za granicą książki „Reżyser lalki” (2013, p.t. „Lalkarz” w 2002), wieloletni felietonista radiowy, publicysta miesięcznika Odra i kwartalnika Teatr Lalek.
Wiesław Hejno jako dyrektor naczelny i artystyczny Wrocławskiego Teatru Lalek otworzył Małą Scenę dla Dorosłych, na której wystawiał adaptacje opracowane dla teatru lalek, m.in. według własnych scenariuszy: tryptyk „Fenom Władzy”(wg „Procesu” F. Kafki w 1985, wg „Gyubala Wahazara” St. I. Witkiewicza w 1987 i wg „Fausta” W. J. Goethego w 1989), „Dziejbę leśną” B. Leśmiana (1968), „Czarownice” J. Kurowickiego (1971), „Operę za trzy grosze” B. Brechta (1997), „Celestynę” F. de Rojasa(1982), „Niedokonanie” (wg „Kolonii karnej” i „Przemiany” F. Kafki, 1994), „Śmiesznego staruszka” T. Różewicza (2001), „Makbeta” W. Szekspira(Zielona Góra2003), „Mękę św. Małgorzaty” (tekst anonimowy, 2004), „Don Kichota” M. de Cervantesa, „Gyubala Wahazara” i St. I. Witkiewicza (2005). We Wrocławskim Teatrze Pantomimy wyreżyserował autorskie widowisko „Nieprawdopodobne przygody M. Koziołkiewicza” (2006). Reżyserował też sztuki i adaptacje sceniczne utworów dla młodych widzów, m. in.: „Porwanie w Tiutiurlistanie” W. Żukrowskiego (1971), „Wyprawa po zielony metal” J. Jesionowskiego (1972), Książę Portugalii J. Kanutha (1977), „Szczęśliwy motyl” I. Jurgielewiczowej (1977), „Ten nieznośny chłopiec” wg „Pinokia” C. Collodiego (1977), „Kosmiczna odyseja” S. Brunner (1985), „Kot, pies i jazz” B. Szczepańskiej (1988), „Dzikie łabędzie” M. Torańskiej (1990), „Bajka o smoku Strachocie” K. Kopki (1996), „Jadwiga ze Śląska” R. Boss i K. Kopki (1996), „Komedia dla mamy i taty” wg St. I. Witkiewicza (1996).
Doktor habilitowany i profesor sztuk teatralnych W. Hejno, wykładowca przedmiotu „Aktor z lalką na estradzie”, od 1973 r. pracuje w PWST im. L. Solskiego w Krakowie na Zamiejscowym Wydziale Lalkarskim we Wrocławiu (1978-1987 dziekan). Był promotorem i reżyserem ponad 200 spektakli dyplomowych, w tym pierwszego w historii tego wydziału („Szewczyk Dratewka” wg M. Kownackiej, 1976). Jako Prorektor Wydziałów Zamiejscowych krakowskiej PWST otworzył przy Wydziale Aktorskim we Wrocławiu (1987-1993) Specjalizację Pantomimiczną z własnym programem, wspieraną przez twórcę Wrocławskiego Teatru Pantomimy Henryka Tomaszewskiego, a przy Wydziale Lalkarskim Podyplomowe Studium Reżyserii Teatru Dzieci i Młodzieży oraz pracownię artystyczną Centrum Sztuki Dziecka (od 1995 Dziecięca Akademia Artystyczna). Prowadził też kursy lalkarskie w Bośni, Finlandii i w Niemczech.
Wydarzenie
